Very Little Helps

Wanneer een Banksy verschijnt, verdwijnt hij vaak snel om geveild te worden. Dit werk, geschilderd in 2006, bleef echter bestaan. Op een muur van een apotheek aan Essex Road in Noord-Londen staan drie kinderen afgebeeld die trouw zweren aan een vlag met het Tesco-logo, de Britse supermarktketen.

 "Rage, the Flower Thrower" uit 2003. Hierop gooit een gemaskerde agitator een boeket bloemen naar een onzichtbaar doelwit, gestencild op de 439 mijl lange afscheidingsmuur op de Westelijke Jordaanoever.

Met dit inmiddels iconische beeld geeft Banksy ons een universele boodschap: we moeten de deugden van vrede benutten om de verdeeldheid en conflicten om ons heen te overwinnen en vooruit te kijken naar een hoopvolle toekomst.

Het Banksy-kunstwerk Love is in the Air heeft op een veiling in New York 10,7 miljoen euro opgebracht. Dat is ruim tweemaal zo veel als waar veilinghuis Sotheby's op gerekend had.

Banksy's meest iconische afbeelding, "Meisje met ballon", begon als een serie graffiti muurschilderingen in 2002. De eerste sjabloonafbeelding verscheen bij de Waterloo Bridge op de South Bank in Londen en toont een jong meisje in zwart-wit dat een rode ballon loslaat (of ernaar reikt?) die in de lucht zweeft - een symbool van hoop.

De muurschildering bestaat niet meer. De aangrijpende tekst bij de muurschildering staat nog steeds op de muur gegrift: "Er is altijd hoop."

Butterfly Girl of Suicide Girl of Headshot

Meisje in profiel met uitgestrekte arm, waaruit in plaats van bloed of iets dergelijks, kleurrijke vlinders ontsnappen.

Het originele werk is straatkunst, uitgevoerd in Banksy's kenmerkende stencil-stijl, meestal zwart-wit op een monochrome achtergrond.

De vlinders, afgebeeld in kleur, symboliseren vrijheid en ontsnapping. Het wordt vaak geassocieerd met zelfmoord, waarbij de vlinders de ziel van het meisje voorstellen die ontsnapt of vrijheid vindt van de beperkingen van het leven.

Hammer Boy, New York, VS

Dit graffiti sjabloon, gemaakt tijdens Banksy's NYC-show in 2013, toont een kind met een hamer gericht op een brandkraan. Het bevindt zich nog steeds achter plexiglas op een muur bij 79th Street en Broadway, voor een schoenenwinkel aan de Upper West Side.

Antony Gormley (VK), 30 August 1950 Hampstead, London, 

Angel of the North, Gateshead, Tyne and Wear, England. 1998.

Another Time en Another Place (1997), bestaande uit meerdere figuren, onder andere op Crosby Beach bij Liverpool.

Elk beeld staat op vergelijkbare wijze, met spanning of ontspanning in hun houding. In 2005 noemde Antony Gormley de installatie een poëtische reactie op de persoonlijke en universele emoties bij emigratie – verdriet om vertrek, maar ook hoop op een nieuwe toekomst elders. 

In 1997 installeerde hij in het Duitse Cuxhaven ANOTHER PLACE, een sculptuur bestaande uit 100 levensgrote ijzeren figuren, langs de kust tussen de Noordzee en de monding van de Elbe. De figuren stonden verspreid over een afstand van 2,5 kilometer langs de kust en een kilometer de zee in, met hun gezicht naar de horizon gericht en werden elke dag in september en oktober van dat jaar door de getijden overspoeld.

De figuren, "corpografen", werden gegoten uit 17 mallen van Gormleys eigen lichaam, elk vijf of zes keer opnieuw gegoten, met een hoogte van meer dan 1,80 meter en een gewicht van 640 kilo.

Na Cuxhaven reisde ANOTHER PLACE naar Stavanger, Noorwegen, en De Panne Beach, België. In 2007 werd het permanent geïnstalleerd in Merseyside, ten noorden van Liverpool, Engeland. Daar staan ​​de figuren verspreid over 3,2 kilometer op Crosby Beach en een kilometer de zee op, allemaal gericht op de horizon, twaalf graden ten zuiden van het westen.

Andy Goldsworthy (VK), 1956 in Cheshire, England,

Hij woont in Schotland en creëert plaatsgebonden sculpturen en land art, ingebed in het landschap. Zijn kunst gebruikt natuurlijke, lokaal beschikbare materialen. Zowel tijdelijke als permanente werken benadrukken het karakter van hun omgeving. In 2000 werd Goldsworthy benoemd tot Officier in de Orde van het Britse Rijk.

Bladeren van plataan grenzen aan de wortels van een plataan, Hampshire, 1 november 2013

Isa Genzken (Bad Oldesloe, Duitsland,1948)

Van 1969 tot 1977 studeerde zij beeldhouwkunst in Hamburg, Düsseldorf en Berlijn, waar ze nu woont. Genzken werkt al meer dan dertig jaar aan een veelzijdig oeuvre met beelden, installaties, films, video's, schilderijen, werken op papier, foto's en kunstenaarsboeken. Ze gebruikt diverse materialen zoals hout, gips, epoxiehars, beton, plastics en alledaagse consumptieproducten. Haar werk reflecteert subtiel en maatschappijkritisch de hedendaagse realiteit.

Genzkens werk maakt sinds de jaren zeventig deel uit van het artistieke discours, maar de laatste tien jaar inspireert ze een nieuwe generatie met haar radicale inventiviteit. In deze productieve periode heeft ze met gevonden voorwerpen en collages een nieuwe taal ontwikkeld, waarmee ze assemblage opnieuw heeft gedefinieerd. Haar sculpturen variëren van kleinere diorama's tot ruimtevullende installaties.

Sean Scully (Dublin 1945, Ierland)

Sean Scully werd in 1945 in Dublin geboren, maar groeide op in Londen in extreme armoede. Hij beschrijft vaak de stressvolle relatie met zijn ruziënde ouders, die hij ziet als oorzaak van zijn bedplassen (tot begin twintig). Hoewel het licht en de ruimte uit zijn jeugd hem hebben beïnvloed, voelt hij door zijn tumultueuze opvoeding weinig verbondenheid met een specifieke plek. Rusteloos en altijd zoekend naar onbalans, noemt Scully zichzelf een nomade. Hij reist voortdurend tussen New York, München, Londen, Peking, Barcelona en Ierland, omdat hij gelooft dat dit ontwortelde leven cruciaal is voor zijn creativiteit.

Gebeurtenissen uit zijn privéleven en historische, culturele invloeden keren terug in zijn werk. Scully voelt zich sterk verbonden met politieke en maatschappelijke ontwikkelingen. Sean Scully werd twee keer genomineerd voor de Turner Prize (1989, 1993) en is vertegenwoordigd in collecties van musea als het Metropolitan Museum of Art, MoMA in New York en Tate Modern in Londen.

Uit een intervieuw met Marta Gnyp:

Pools-Nederlandse Marta Gnyp is een van de belangrijkste adviseurs voor verzamelaars van hedendaagse kunst. 

MG: Ben je  nooit meer in de verleiding gekomen om terug te keren naar figuratie?

SS: Ik heb net tweeëntwintig schilderijen van mijn zoon op het strand gemaakt. Mijn zoon heeft mijn leven echt opnieuw veranderd – me tot een ander mens gemaakt. Als je vijftien jaar geleden met me had gepraat, had je te maken gehad met een meer agressieve, onrustige en humeurige persoon. De komst van mijn zoon heeft mijn leven verlicht. Ik wilde schilderijen maken van hem op het strand waar we elk jaar naartoe gaan. Het enige wat ik echt kon doen om dit te vereeuwigen, was het schilderen. Dus maakte ik tweeëntwintig grote figuratieve schilderijen.

Uit een intervieuw met Marta Gnyp

MG: Hoe zit het met je fascinatie voor China? Je hebt onlangs vijf tentoonstellingen in China gehad.

SS: China is een land waar de bevolking positief beïnvloed kan worden. Ze hebben een zwaar verleden van kolonialisme en armoede doorstaan en ervaren nu een gevoel van vrijheid dat zorgvuldig moet worden beheerd om catastrofes te voorkomen. Ik wil bijdragen aan dit proces door iets positiefs van buitenaf te brengen, zonder kritiek, want iemand van buitenaf bekritiseren leidt tot isolement.

MG: Je bent een buitenstaander die kan handelen omdat je daar niet betrokken bent bij de politiek.

SS: Wat interessant is aan China en abstractie, is dat abstractie daar verboden was. Dit toont de kracht ervan: ze waren er terecht bang voor. Fascisten vrezen abstractie omdat het vrij denken aanwakkert, precies wat ze willen vermijden. Bovendien kun je abstractie niet aanpassen. Kijk naar mijn schilderijen: welk deel zou je weghalen? Niets, of alles? Eén streep minder verandert niets aan de intentie. Ze vreesden het omdat ze het niet konden bewerken. Abstractie lokt subversief denken uit – en dát is subversief.